maandag 24 november 2008

Reuni in Utrecht op 23 november 2008

Veel plezier was de wens van Monique. Nou, die wens is wat mij betreft zeker uitgekomen vandaag tijdens de Slovenie-reunie en ik denk dat ik ook voor de anderen kan spreken.
Negen uur sloten Hettie en Angelique de deur van het spic en span achtergelaten Zimihc-gebouw weer af. Ineens stond het laatste groepje reunie-gangers in een witte wereld. Fietsen onder een dikke laag sneeuw. Het groepje splitste zich daarna in tweeen. Sommigen gingen door naar cafe Averechts. Anderen, zoals ik, gingen naar huis. Met een hand aan het stuur en de andere hand een tas vastgeklemd met daarin veel te veel Turkse broden die over waren van het eten, glibberde ik huiswaarts.
'Neem niet te veel eten en drank mee', was nog vantevoren meegedeel. Toch was van alles nog het een en ander over. Zo zag ik Gerrit, van de augustus-groep, sjouwen met een doos vol aangebroken pakken limonade. Ikzelf werd nog de gelukige bezitter van een fles wijn en een pot jam. Bij het ontbijt hou ik alleen van zoetigheid.
Aan de opkomst van de reunie lag het niet dat er etenswaren overbleven. Voor zover ik kon nagaan, waren alleen Wietze en Monique (waar was Monique) niet aanwezig. Het augustus-koor, met voor mij veel bekende gezichten, was ook ruim vertegenwoordigd.
De koren kregen elk bijna een uur om hun repertoire voor de uitvoering in te studeren. Voor degenen die in juni en augustus in Mala Loka waren, konden zo dus lekker twee uur lang olv van Ines zingen. De bofkonten. Hoewel. Met het tempo van Ines was het flink aanpoten om voor de uitvoering goed voor de dag te kunnen komen. Het resultaat mocht er zeker zijn, aan de reacties van het publiek te horen dat met volle teugen genoot.
Wat was het leuk om iedereen weer te zien en (de meesten) te spreken. Met z'n allen die heerlijke en vrolijke nummers te kunnen zingen. Ik heb ook met zeer veel plezier gekeken naar de prachtige en lange fotoserie op de laptop van Maarten. Veel van die fantastische belevenissen van de Slovenie-reis die al waren weggezakt, kwam weer helemaal tot leven.
Dit wil ik nog eens overdoen.
Tot ziens, misschien volgend jaar in Macedonie (2300 km! het dubbele van Mala Loka, pfuuuh)
Ton